Büyüyünce Yerim Şiiri - Kasım Kobakçı

Sürekli bir şeyler sokmaya çalışırlar ağzıma,
Zorla da tıkıştırırlar, oysa sevmem ben o yemeği,
Annem de , anneannem de ikisi de deli,
Anemin besleyemediği şeylerle doyurmaya çalışırlar beni.

Oysa o kadar tatlıydı ki, o kadar güzeldi ki annemin sütü, şevkle devam ederdim emmeye,
Oysa şimdi bıktım bu hazır yemek muhabbetlerinden,
Geçsin biraz zaman, bana da normal yemek vermeye başlayacaklar,
Küçük bir bebek olduğum için ben, her yemeği sevmem.

Fasulyeyi severim de patlıcanı sevmem, hadi çık işin içinden,
Yemeyeceğim desem de anlamazlar,
Bak kuş geldi, tren geldi, yok araba geldi, düüt düüt muhabbetleri,
Bir de yemin edip, yemezsen senin için ağlayacaklar demeleri.

Tanrım, çok ilginç, onlar görebiliyor de ben küçük olduğum için mi göremiyorum,
Yemediğim patlıcanların, domateslerin, pırasaların ağladığını hiç görmedim,
Hem zaten ağlamaz ki patates, ayrıca ben kızartmasını severim patatesin,
Ayrıca yan komşunun oğlu Gökçin'in de kızartmaya bayıldığını anneler konuşurken duydum.

Karnım tok, bu kadar yeter desem de, ne sesimi duyurabiliyorum ne de derdimi anlatabiliyorum,
Bana üzerinde kırmızı kağıt olan o güzel kahverengi yemeği verseler ya, adı çikolata mı neydi,
Eğer onu bana vermezlerse ben de şimdi onun için ağlayacağım,
Başka bir şey yemeyip de keşke bunu her gün yiyebilseydim.

Öyle arkamdan gülecek sebze meyve yemeği yok mu,
Bunların hepsi ağlayanlardan mı seçilmiş,
Benim için fark etmez ama yemem ben sevmediğim yemeği,
Ağlasalar da sızlasalar da benim için fark etmez, belki büyüyünce yerim.