Büyüyünce Şiiri - Mehmet Cıngır

Alıp götürdü onu toprak
Öptü toprağını yaprak
Küçük yaşta tanıdım ölümü
Büyüttüm ölümle gülümü.
Kar yağdı bahçeme güzün
Yüreğime de hüzün.
Karıncalara anlattım derdimi
Bir bir,tek tek.
Geçtim bir uçtan bir uca
Dünyayı yürüyerek.
Bir yılan gömdü kuma gövdesini
Sonra başını.
Ne gözünü görebildim ne kaşını.

Güneş sırtımda bir yaz gömleği
Ormanlar baştan başa örümcek ağı,
Yemekler yedim ne tuzu vardı ne yağı.
Ay ve yıldızlar bir hüzün yumağı.
Gördüm hüzün denilen bin başlı devi
Bir hüzün denizine dönüştürdü evi.
Duydum suyun şırıl şırıl sesini,
Gördüm ölümün dehşetli öfkesini.

Bir rüzgâr esti lodostan serince,
Sonra bir yağmur yağdı ipince…
Tuttu ellerimi bir fidan,
Ve sonra sıktı narince…
Sora sürgün verdi o fidan
Büyünce…