Büyümüş Çocukluğum Şiiri - Önder Karaçay

Ne yapacağımı bilmediğim yıllarda büyümüşüm
Büyüdüğümü sandığım yıllarda
Büyümediğimi anladım
Zorluyordu hayat büyümeye

Aslında çok benzer hayatlar yaşasak da,
Yaşadıklarımızın duygusunun tarifi başka

Hayatta hiçbir zaman koy vermemiş olmamın
Derin bir sorumluluğunu taşıyordu yüreğim
Başkalarının ne dediklerine
Hiç kulak asmamış olmanın
Huzuru vardı içimde
Başı sonu kendine kadar uzanan

Büyümüş çocukluğum

Ailem içinde annem ve kızlarım hep tutkaldı
Büyüdüm yine de annemin gözünde
Ben hep çocuk kaldım

Tarafsız nazarlar izliyordu beni
Göze nazara gelmiş gibi dağıldım

Hayıflanmaya nefesim bile izin vermiyordu
Çekildim sonunda kendi köşeme
Kader yeni bir dünya kur diyordu kendine

Rol yapmayı bırakalı beri
Defoldu hayatımdan çıplak artık hatalarım
Mış gibi yaşamıyorum artık yarım yarım

Kavisli ve dağılmış yıllarımı
Sözlerime topluyorum
Mutluluk çocuklar içinmiş
Büyüyünce bittiğini anlıyorum

Önder Karaçay