Büyümez Yalnızlık Şiiri - Mustafa Göktaş

Gittin avluma bırakıp yalnızlığı, büyümez...
Gözleri körelmiş gönlümün.

Vaktinde gittin, bulmuşken seni, hele sevmişken...
Diyecektim ki gittin, dedim yine gittin. Güzel unuttun...
Hatırlattım, daha da unuttun. Çırpındıkça battım.
Velhasıl bağlanmış yalnızlığın göbek bağı hasretine. Kopmaz...

Artık uyumaz acılar, umutların dumanı tütmez közüm kül oldu. Kopartiyorum takvimlerden hayalleri bir bir, günlerim sayılı...

Ne zaman sarılsam kundaktaki yalnızlığa,
anıların tenhadaki hıçkırıkları duyulur.
Büyümez yalnızlığım salladığım dert beşiğinde.

Durmaz artik yüreğime esen mesnetsiz rüzgarlar.
Ey sevgili gaipten gelir sesin, tenime değer her gece nefesin.
Ve yalnızlık ağlar her sabahında yokluğunun. Susmaz...

Bitmez asılsız ihbarlar, eşgal belli, adres belli...
İsmin intihar eder dilimden kimse işitmez, bilmez.
Gözlerime iner sensizliğin debdebesi, ferim üşür ama sönmez...

Dinmez koynumdaki yalnızlığın çığlıkları, susmaz...
Taşımaz bedenim bu yükü diz çöker. Seygine aç, aşkına susuz... Büyümez, gayrı büyümez bu yalnızlık...

24.09.2016