Büyüklük Şiiri - Mehmet Yasin Sülüten

Büyüyünce mi küçüldük?
Küçükken mi büyüktük?
Çok gülerdik çocukken.
Hele ağaçlar çiçek açarken,
Bir başka olurdu havası mahallenin,
Herkes gülüp eğlenirken.
Kimse ağlamazdı dertten,kederden.
Çocukken çoktuk biz,
Çoğalırdık aniden, mahalle maçı yapılırdı birden.
İddia kola ve çekirdek olurdu,
Kızlar ip atlardı gülerlerken.
Abiler kollardı bizi köpeklerden,
Sarılırdık ortada neden yokken.
En iyi arkadaşım sensin derdik,
İleride ne olacağını bilmeden.
Küserdik birbirimize,
Küslük beş dakika sürse bile.
Kırıldığımızı belli ederdik,
Geçince de kol kola gezerdik.
Büyüyünce mi küçüldük?
Küçükken mi büyüktük?
Yine de severdik birbirimizi.
Açardık kollarımızı,
Sarardık sevdiğimizi.
Bırakmak istemezcesine.
Saftı sevgimiz ve harikulâde.
Vazgeçmek yoktu lugatımızda.
Topunu vermeyen kötüydü aramızda.
Büyüyünce mi küçüldük?
Küçükken mi büyüktük?
BİLEMEDİM...