Büyüklenme İnsan Oğlu Şiiri - Türkan Yılmaz

BÜYÜKLENME İNSAN OĞLU

Sanarsınki bütün yüksek dağları bu yaratmış
Göz kaş başka oynar kim bilir ne can yakmış
Kendini zamanlamış
Saatı dakkikayı ayarlamış
Nice hayatları karatmış
Bir metreye uzun ikiye kısa boyuyla
Muhabbet kuş gibi renkli ötüşünden beli huyu
Vicdanı olan böyle davranmaz yaralıya..

Kendin bişe sanar hiç bakmaz kendi hatasına
Böylesinden merhamet beklenmez hastaya
Arkasın dayamış sağlam kapıya
Yönünü dönmüş batıya
Sanki; gelmiş yatsıya..

Nasıl kazandı bu hayatı
Geceyi gündüze katarakmı
Göletden balık tutarakmı
Elmas satarakmı
Bacak bacak üstüne atarakmı
Ulu dağda kayak kayarakmı
Uykusunda lira sayaramı
Biri bine katarakmı
Meydanda takla atarakmı
Çoban olup baş tutarakmı
Savaşda ok atarakmı
Meclise girip başa oturarakmı
Sokakalarda çiğ köfte satarakmı

Aç yatanı unutunmu
Maden ocaklarında hiç kömür yuttunmu
Hiç utanmaz karşıma geçmiş logat parçalar
Az yüz verirsen üzerine basar saz çalar
Böylesine yumuşak davranırsan ut çalar
Yaptıkları ne yenir
Ne yutulur
Ne elle tutulur
Ne yabana atılır
Ne kantar tartar

Sanma yaradan sağır
Kara toprak koynuna girince
Hesap günü gelinece
Güzel yaşamın bedeli ağır
Cennem girince istediğin kadar bağır
Bir damla su inlersin
Kendi sesin bol bol dinlersin
Yalan dünya başın döndürmüş
İçinde sevgiyi öldürmüş
Amel defteri nere gitsen senle gelecek
Kabire girince günahın kim indirecek
Acıların kim dindirecek
Son pişmanlık fayda vermez bilesin
Koca dünya paylaşamazsın
İki metre çukurdur gidecek yerin..

Yükseklerden uçuşundan beli
Ey insan oğlu yokla kendini
Bizim kafamız hep öne eğri
Acımasız hayat vurdu sırtımıza semeri
Sen gezersin kayakla
Sen gezesin uçakla
Biz gezeriz çıplak ayakla
Hesap günü gelince rahman terazisi ağır unutunma

Acıyı tatlıya katıyor
Kendini zamanlamış
Parmak uçları çok nota çalmış
Kendini dinlenmeye almış
Bedenini ortaya salmış
Nerde boşluk görse orda kendini arıtır
Sağa sola volta atıyor
Her halinden beli tuz yutuyor

Hafif kas yapmış
Kaportayı sağlama almış
Gizli gizli sırıtıyor
Çok tuz yalamış
Fırsatın buldukça kendin arıtır
Sulak yerde otlamış beli
Kasıldıkça kasılır sanki bam teli
Hasret çeken kalbim oldu duygu seli
Yaralı gönlüme değmedi yad elli
Azraildir en son hediye
Gidemesin ölümden öteye..

Nolur dost bana küsme
El vurup yaralarımı deşme
Derdim bir iken oldu eli
Rabbim bize çok görmüş huzuru
Mutlulukğun damlasını bize verir kaşıkla
Ellere vermiş kepçeyle
İçimi döktüm sayıyla heceye
Yaratan bilir gündüzle geceyi
Türkan’ım aşkın zehirini içtim
Karanlık geceyi kendime dost seçtim
Allah'tır şahitdim...

**(Şiir) **

*** Türkan Yılmaz ***