Büyük Yemin Şiiri - Kudret Alkan

Yine duyumsuyorum, belki yine küsüyorum.
Soğuk savaşlar içinde.
Yürümüyor gözler, adım atmıyor bakışlar.
Her şey kırılgan bir güzergahta.
Kalbim eskisi gibi yanaşmıyor.
Acılar güneşin çökmüş karanlığı gibi.
İçime sığmayanlar, içime yanaşmayanlar.
Acılarıma derman olmayan kimsesizler.
Gelir mi sence eski geceler.

Hani üstüne yorgan örttüğümüz o umut.
Hani kovaladığımız bedenler.
Hani seviştiğimiz bir dünya ki,
Sanki kendi kendinde kalıyorsun.
Ve kendini farklı yollardan buluyorsun.
Aslında sen başka bir sensin.
Geçiyorsun ve ileriye doğru varıyorsun.
Sen, kendi içinde bambaşkasın.

Biliyorsun, ben artık ağlayamıyorum.
Benden dökülen gözyaşı değil artık.
Sadece kan damlıyor, sadece ruhum eriyor.
Mum gibi titreğim, sokak gibi dardayım.
Ve endişeliyim, kendi içimde.
Yine kimsesizim, kaderin nefesinde.
Ah bir üflese, bir taşısa beni sana.
Bir anlamda yeniden aşk doğsa.

Olmuyor, olmadıkça daha da karanlık.
Duvarlar örtmüyor üstünü.
Yetimsin, duyabildiğin sadece mezar.
Sokaksın, görebildiğin sadece enkaz.

Anlarsın belki bir gün.
Bir gün, ben de seviyorum dersin.
Unutma ki,
Sen benim hayattaki tek sevdiğimsin.
Bil ki,
Sen benim geçmeyen tek derdimsin.
Ve bil ki,
Dua ettiğim en büyük yeminimsin.