Büyük Koltukta Küçük Adam

El ovuşturur.
Bel büker.
Takla atar.
Yağ çeker.
Kuyu kazar.
Etek öper.
Aslan kesilir.
İftira atar.
Lop diye yutar.
Yükünü tutar.

Bir şiir yazdık, kıta kıta anlattık.
Kime? Sormanın zamanı geçti artık.
Kötülüğü şiirde bile yaşatmamak için,
Biz onu da kaldırıp, çöpe attık.

Sözüm ne ona, ne buna, ne şuna.
O mu? Şu mu? Yorulmayın boşuna.
Odur ki, “Büyük Koltukta Küçük Adam”,
Gocunmuş sözümden, gitmemiştir hoşuna. (*)

(Bizim Sevgi Bağları 77)

(*) Kötüye çekme, için kararmasın; iyiye çek de ortalık aydınlansın.