Büyük Ben’in Gölgesi Olan Ben

Önce gölgemi gördüm, sordum ona: “Sen nesin? ”
Dedi: “Düştüğüm yerin sahibiyim, ben benim.
Sonra kendime sordum: “O ben ise sen nesin? ”
Dedi: “O ben değildir, esas ben olan benim.”

Sordum ki: “Gölge neymiş? ”
Gölgeme girdim baktım asıl sandım kendimi,
Aslıma baktım esas gölgede buldum kendimi.
Anladım ki gölgemin aslı da gölge imiş.

Sordum ki: “Asıl neymiş? ”
Aslıma girip baktım; asıl değil fasılmış,
Hayatımın hayatı, hakikat-i Asıl’mış.
Anladım ki her şeyin aslı O Hüve imiş.

Sordum kendime: “Neyiz? ”
Ezelden ebedlere taradım zamanları,
Ayan-ı Sabite’de yaşadığım anları.
Bildim: Asıl’dan gelen en önemli gölgeyiz.

Sordum kendime: “Kimiz? ”
Yansıyanlara baktım Asıl’dan gölgelere,
Her biri yansıyordu Hüve’den enelere,
Bildim: Ağaçtan çıkan en harika meyveyiz.

Sordum ki: “Nereliyiz? ”
Ülkeme dönüp baktım açıldı mensubiyet,
Ebedler ülkesinden göründü tabiiyet.
Bildim ki: O Asıl’dan türevlenen bireyiz.

“Nereye gideceğiz? ”
Baktım ki, ebedlere; perde gabya gömüldü,
O Asıl’ın tarifsiz Sonsuz Nur’u göründü.
Bildim: O Nur’a geri dönecek gölgeleriz.

(8. Ekim. 2006 – İzmir)