Büyük Anama Şiiri - Sefer İnce

Ben bilmem babamın anasını,
Kıştan kıyametten,
Menenjitten
Pislikten,
Bitten, pireden
Vel hasılı
Yokluktan,
Ölmüştür.

Otuz sekiz senesinde İbraaamını,
Gidişinden on dört sene evvel de,
Herifini uğurlamış, zor olmuştur,
Kocasız kalması.
Ve geride kalan beş küçükle,,
Ağır geçmiştir 1954 kışının ayazı,

Bir de,
Antep’in Islahiye’sinde,
Asker iken,
Bin dokuz yüz kırk sekiz senesinde,
İnce hastalığa kurban vermiştir,
Süleyman Şah’ını,

Yamandır gurbette kalması,
Daha da yamanı ,
Bir ananın bir oğulun ölüsünü (Vay anam vay)
Yad ellerde koması…..

Ben bilmem babamın anasını,
Babamın rüyasındaki ağlamalarından gayrı,
Duymadım adını.

Ama yiğitliğini bilirim,
Kalan dört oğula kanat gerişini ve
Sabanın sapına her bastığında,
Öküzleri mıh gibi çakışını.

Bir de
Hayalimde canlanır
Aynı damın altında
Oda,
Ardı ahır.
Zifiri karanlıkta
Ayak yolu ve,
Zahir ki,
Her girişte
Eşeğin kürününe
Diz kapağı,

Çakılır…..

Bilmem…
Dokunurum ama,
Her dokunduğumda
Bir kadına,
Bir ağaca,
Bir toprağa,
Bir kuşa
Ve Aynişa’ya…