Bütün Yaralarımdan Sen Kanıyorsun

Bir yolun daha sonuna yaklaştık Fila’m
Açmayalım solgun gözlerimizi
İnsanlıktan kaçan bedenler var.
Görmemeliyiz!

Ayağımıza sarmaşıklar dolansın
Düşsün başımıza bir fiyonk taşı
Katmerli yoldan yürüyüp
Kanayan yaralarımıza sarılalım
Ama uyanmamalıyız Fila’m

Perçinli adımlarımızla tökezleyerek varalım kuytumuza
Bütün yaşanmışlıklardan arınalım
Kendi iç dünyamızdan bir dünya kurarak
Yeniden doğalım Fila’m

Gözyaşı döken bulutlara aldanıp
Seher yeline yelken açalım
Gökyüzünü kaplayan kentin gölgesinden teğet geçip
En ücra köşelerde tüneyelim.

Dervişlerle aynı kervanda eritelim adımlarımızı
Bitkin halde divan sohbetlerine oturalım
Eski harflerin mayhoşluğuyla,
Karşılıklı söylemlere oturalım.

Beşik kertmelerine maruz kalanların yüreklerine
Dizgin gecede kıvılcım olup
Atmosferin ezici havasında boğulan ağlamaklı çocukların neşesi olalım.

Bir faytonun arkasına düşelim
Çimenlerin yeşiline aldanıp
Ufalanan çakıl taşlarıyla dansa kalkalım
Çağın kuyruğuna takılmayalım Fila’m

Bünyemizde barındırılan rüzgarın tınısı,
Gönül telimizde talan olan sevdayı hafifletmekte.
Perdeyi aralayan yelin sakinliği,
Etrafımızı saran kara sisleri kovalamakta..

Sıcak havada saklanıp
Gecenin serinliğiyle üstümüzü örtelim
Ayaklarımızın altından süzülen yağmurun rayihasına bürünelim.

Fila’m
Aldandı insan insana
Kim kimi kıstırdıysa artık
Bağnaz bir bataklığa dönüştü ruhlar

Yolcuya bağırıp yola küsen,
Yolcunun gidişine hasret.
Yağmurdan kaçıp bulutlara öfkelenen,
Yağmurun bir damlasına muhtaç.

Tellal bağırıyor Fila’m
Girdabın halkasına takılmayın diye.
Zamanın ilerisine geçmeyelim
Geri tepinip uzaklaşalım
Korkuyorum kafasız bedenlerden
Uyanmayalım Fila’m
Uyanmayalım.