Bütün Aşkların Gömüldüğü Çukur

dünyanın en dibinde bir çukur var,
benim yoluma sapan herkesin düştüğü bir çukur,
benim bildiklerimi bilenlerin kendini attığı bir çukur,
aynı duygularla yola çıkıp aynı yaşanmışlıkları görenlerin kesiştiği bir yolda,
gözü kör olmuşçasına atlayanlarla dolu bir çukur,
aynı hataya düşüyorlar, aynı çukura,
yazık,
2 defa aynı yolu yürümeme rağmen benimde düştüğüm,
aynı pişmanlıkları duymama rağmen gözüm kapalı atladığım,
en dibinde senin beklediğini sandığım,
en dibinde cennete açılan bir kapı olduğunu düşündüğüm bir çukur,
aslında,
bütün aşkların gömüldüğü bir çukur.

dünyanın en dibinde bir çukur var,
içi içine sığmadığı için içini döktükleriyle dolup taşan bir çukur,
göz yaşlarıyla doldurup bir umut yudum yudum tüketipte boşalttıkları bir çukur,
lâkin kimse düşmedi oraya benim gibi,
karlarla kapattım ben o çukuru,
kimse bir daha benim düştüğüm gibi düşmesin diye,
bir daha benimle beraber düşmesinler diye,
benimle beraber kendini yakmasınlar,
o çukurda kaybettim ben ruhumu,
çekip çıkarmaya yetecek gücüm yok diye atladım tekrar,
tekrar ve tekrar,
herkes çıktı bir bir,
herkes kurtardı kendini o çukurdan,
esasında,
bütün umutlarını gömdükleri bir çukur.

bir çukur var kalbimin en ortasında,
yolu düşenin ne varsa elinde avucunda savurduğu,
içime çektikçe parçaladığımı sandıkları bir çukur,
bir zamanlar onun yerinde senin olduğun bir çukur,
her şeyin yerine seni koyduğum zamanlardan kalma,
kaybedince aklımın çıkmazında seni, her şeyi çekipte yuttuğum,
hiç anlamıyorsun değil mi?
senin yansıman aslında o çukur,
her şeyimi alan,
tüm varlığımı sömüren,
tüm benliğimi yok eden,
ben bu bedenin yolcusu değilim artık,
her şeyimi aldı benden o çukur,
senin yarattığın boşluğa, seni gömdüğüm bir çukur.