Buselik Şiiri - Hikmet Sevgi

Nerden kararır ufuk bu gökyüzünde
Soramam ki
Değse parmaklarım, acıtır canını bu maviliğin.
Yankılanmak, tutku mudur benim için bu masum tende
Kim bilir
Belki de tüm soruların cevabı
Yankılarından ibarettir
**
Ey dağlar, açın perdeyi zamana
Bedenimde dolaşsın varlığın gölgesi
Yüreğimde uzaktan uzağa nameler duyulsun
Duman kokan, gözleri kanlı ve öylesine efkûri
Bilirsiniz çoktandır böyle olur bizde akşamlar
Ve her çığlığında karanlığın
Yani her yıldız doğduğunda sığınıp avuntulara
Bir şeyler soluyorsa sessizliğiyle geceden,
Ve kanıyorsa için için rüzgârın ateşi,
Toprak, basmıyorsa bağrına eskisi gibi,
Deniz, suskunsa çehrende
Kırık bir dala tutunamıyorsa hüznün artık,
Bunların hepsi ama hepsi
Unutulmadığındandır uzaktan özlemin uzağa özlemin
Ve hep bir yerlerde öylesine gülümseyen,
Birazcık kırılmış, birazda ürkek, üşümüş, ellerini ovuşturan,
Mutluluğa adanmış yarım sözlerin, unutulmadığındandır
**
Sevda, zamansız ülkenin çocuklarından miras bize
Bir bengü suyunu almışlar giderlerken yanlarına
Bir de vuslatın ebruli gülüşünü yüzlerimizden
Kıskanıp sanki
Bir akşam vakti, biz uyurken yıldızlar uyurken
Rüzgâr, toprak ve deniz...
Sessizce kanatlanıp aramızdan
Kaybolmuşlar, göğün karardığı ufka
Ve alacalı bakışlarımız uyandırmış bizi sabah
Bir de en sonuncusunun, giderken düşürdüğü,
Bir buselik tebessüm
Öylesine yakışmış
Ağlayamamışız
Zaman girmiş hemen dudakların arasına
İşte o an uyanmış yıldızların avuntusu
Ve biz o gün anlamışız
Sevdanın artık,
Bir tebessümlük ömrü olduğunu
Ve nerden kararırsa ufuk bu gökyüzünde
Biz bilmesek bile
Arayanların bulamadığı,
Ama bulanların aradığı yerde
Yankılanır olmuşuz bir bedenden
Kapatın perdeyi artık, kapatın perdeyi tenimize
Bitsin bu mecalsiz avuntularda
Ve artık
Bundan böyle
Sabah olsun diyorum
***