Burhan Çetin Şiirleri - Şair Burhan Çetin

İzmir kordonboyun da,
denize bakan bir cafe bar da
yakmışım sigaramı
bir de içki istemişim masama
bir şaire gitmişim bugün
dinlemişim güzelliklerini

güneş yetmiyor günümü aydınlatmaya
güneşim lanetlenmiş okyanuslarda şimdi
yani orda boğulmuş
karanlıkta düştüm yalnızlığın pençesine
yalnızlığıma gözyaşları döküyorum durmadan
yalnızlığımı gözyaşlarım çürütebilir mi bu kiş?

hani bana 11.20 de geldin ya,
okunuşu ile yazılışı farklı yerde oturduk ya
hani,
yağmur yağdı yerler ıslandı ya
farkında mıydın bilmiyorum ama,
o sıcak gülüşlerinle,

bekle,
sana geliyorum
özgürlüğe susamış canlının,
ipini milim milim koparıp,
yola düşen tay misali
dinle,

biliyorum
ne sıfat,ne yüklem,ne özne ne de nesne
yazdığım cümlelere anlam veremeyecek hiçbir öğe
sana gönderdiğim mektuplara şahit olamayacak artık
ne hiçbir dil,ne hiçbir alfabe
biliyorum

ben ve yalnızlık
bir fotoğrafa ne güzel yakışırdık...

Tanrı celladıma beni buyurmuş
işbirliği içindeler
kefen dikerler bana
bakmayın kefenin beyaz olduğuna,
üşütüyor,ürkütüyor beni siyahın inadına

üşüyorum bir kaç gündür
üzülme
üşüme nedenim meteolorjik değil zaten
tek neden seni görememem
hadi gel göreyim seni de
zatüre olmayayım ben

sarp ve tehlikelere gebe yollardan geçiyorum
omzumda,
yalnızlığın,çarasizliğin ve günahların ağır yükü var
sonra,
sonrasını bilen var mı acaba?

gözlerine çekilen kalın perdelerden ötürü
göremiyorsan gerçeği
ve tarifsiz acılar sararsa yatağını bir gece
adımlarına havale et her şeyi
boşaltılmış bir köyün bomboş arazisinde koş
nefesin yettiğince