Burhan Çay Giftos Leo Şiirleri - Şair Bu ...

Bir durak kadar yakın,
Bir şehir kadar uzaktın bana,
Bakışlarımı yoruyordu ufukta bir nokta.
Biliyorum beni izliyordun oradan,
Ufacık bir delikten. Ama unutma!
Uzaklar çok uzamaz, durur bir yerde.

Türk'ün ilk göz ağrısıdır Doğu Altay,
Türk'ün kuvvet yarışıdır Kuzey Altay,
Türk'e armağan kılınmıştır Güney Altay,
Türk'ün Kızıl Elması'dır Batı Altay.

Kara Ozan kopuz çaldı, türkü söyledi.

Aldanış

Her sevgi bir aldanıştır.
Zamanla geçer. Ya da geçmez.
Aldananda, aldatanda kalp olunca, geçip geçmemesinin ne önemi var.
İnsanın sevgisi bitmez, kalbi ise unutmaz belki; ama aldaşını biter insanın, kalbi ise bir gün uyanır illa ki.

Şu kayışı kopmuş hayatın en zor yanı bir şeylerin değişmesini beklemek olsa gerek. Belki de beklemek değildi asıl mesele, beklemeye alışmaktı. Bir şeylerin değişmeyeceğini, beklenilenin gelmeyeceğini bile bile beklemek zaman kaybıydı işte!
İnsan, kaybetmeye alışıyordu beklerken. Beklemek kolaydı çünkü. Emek sarf etmek, değişim için çaba göstermek zordu. İnsan, kolayı umut ediyordu da, umudu için mücadele etmiyordu, etmek istemiyordu işte! Zahmetsiz bir değişim, zahmetsiz bir kavuşma istiyordu insan. Ve gülüyordu Tanrı, yarattığı bu tembel varlığın haline...
Zira günler gelip geçiyor, beklenenler gelmiyor, değişmesi istenenler bir türlü değişmiyordu. İnsan, kalbinde sakladığı kuru bir umut ile kalakalıyordu hayatın orta yerinde... Umudun kuruluğu “alın terisizliğindendi” oysa.
Zaman rüzgar gibi geçtikçe hayatın içinden ve dokundukça insan ömrüne, savuruyordu insanın kurumaya yüz tutmuş umutlarını... Oysa zamanın içinde gün gün eskiyor, kayboluyor, unutuluyordu insan. Değişmeyen tek şeyin kendisi olduğunu fark edemiyordu.
Doğan, büyüyen, büyüse de değişmeyen ve o gelmeyen değişimi beklerken ölen insan, hiçliğe karışıyordu. Ve yarattığının hiçliğine, acizliğine gülüyordu Tanrı!

Tanrının ikramı bildim seni Almakay.
Gülüşünü içtim doya doya, bakışlarını sürdüm yüzüme,
nefesine bandırdım sesimi.
O kadar engin ve bereketli bir ikramdın ki Almakay;
Günler, aylar, yıllar geçti, yine de doyamadım seni sevmelere...

Doğdum ağladım, acıktım ağladım
Kucağı huzur, sütü doyumdu anamın.
Pek hoş olsa da meleklerin ilgisi,
Onun yüzü, onun sesiydi aradığım.
Büyümek çileydi, azı bana, çoğu büyütene idi.
Ne bir kötü söz, ne bir sitem etmezdi.

Aşk, bakışlarından içtiğim bir damla su,
Bazen tatlıdır, bazen tuzlu.
Gönlümün diyeti, ruhumun açlığı,
Siyah gözlerinden dökülen;
Bir gülüştür bazen, yahut gözyaşı.

Bir tuhaf hâle düştüm.
Üzerinde mavi elbisen,
gökyüzüne bakar gibi baktım da baktım sana.
Ne kadar bakarsam bakayım,
doyamadım endamına.
Bir derin uykuya düştüm.

Sevgiyi gözlerinde görebilen ve gözleriyle aynı sevgiyi sana gösterebilen insandan korkma! Çünkü sevgiyi de sevgisizliği de yansıtan bir aynadır gözler. Çünkü gönül kendini görür orada... Sevenin, sevdiğinin gözlerinde kendini görebilmesidir asıl mesele.
"Gözler kalbin aynasıdır" ya hani,
Duyguların resmedildiği tuval gibidir gözler. Sevginin rengi sıcak, sevgisizliğin rengi soğuk bir bakıştır orada.
Hangi bakış, hangi renkte...
Bu ayrımı muhatabında görebilmektir asıl mesele.

Geldin mi?
Oysa sevinmiştim gidişine
Gittin mi?
Oysa gelmeni beklemiştim günlerce
Öncesinde karanlık ve sisli bir serzenişteydi içim
Sonrası mı?