Burcuya mektup (25.MEKT5UP)

Sana bir çok mektup yazdım.bu yirmibeşinci olanı.....Çaresizliğimi ve sensizliğimi sana en çok anlatan...belkide mektuplarımın sonuncusu...ama sana yollayabildiğim ilk mektup.Hadi durma oku; kalbinin bir tarafında küçükte olsa biraz merhamet kalmıştır belki.Olmasaydı bir roman gibi okumazdın bunları..
Ben senin herşeyine birşeyler yazdım.Gözlerine,yüzüne,dudaklarına,kalbibe,herbiryerine.Tüm güzelliklerinden mahrumken yazdım bütün bunları.Yanında olsaydım yazamazdım.Çünkü zaten benimdin,oysa ben senin olmayı diledim hep.Birileri var ötelerde; onlar,şunlar,başkaları...çok uzaklar.onlar onlar,başkaları başka,sen bambaşkaydın benim için.Marifet görerek sevmekte değil,görmeden sevmeyi bilmekteymiş.Yanılma sakın aşkta şüpheye yer yok,sevilmeme korkusundan ve terkedilmeden başka.Aslında sevilmemek ya da terkedilmek sevginin en uç noktası oluveriyor.bunu da öğrendim,sanki sen bir öğretmen bense bir talebe.Çocukluk yılları gibi üzerimde siyah bir önlük,onun üstünde beyaz bir yaka.Elimdeyse kırık bir kurşun kalem.Taa o yıllarda başlamışım seni sevmeyeve sana birşeyler yazmaya....
Yanılma sakın,düşünme sakın,sen kelimelerin en bitmeyeni,kağıtların en doldurulmayanısın.Ben senin lisanında payıma düşen nokta kadar bile değilim.Elimde kırılmış kurşun kalemimle sana birşeyler yazmaya çalışan,sevgisini mektuplaştıran,acısını şiirleştiren ahmak bir şair bozuntusuyum işte....
Oysa sen kitapların sultanı ve evrenin tek anlatılamayan canlısı.Gerisi boş gerisi hikaye.üzücü olan da bu zaten bende bu hikayenin kötü tarafıyım.
Ben seni sana anlatmayı beceremedim,belkide sende bunun için sevmedin beni.olsun ben seni seviyorum ya o bana yeter küçük hanım....