Burada Ölünür Şiiri - Neslihan Isındere

Korkarak açıyorum gözlerimi...

Orta yaşta bir cerrah,kolumdan tutuyor. Sakinleş diyor geçecek. Kanmıyorum. Elinde iğne kabalaşıyor sonra. Yanıyor canım.

Ve şimdi yazmaya başladım,kollarımda iğne izleri.

Yüreğimde hiç geçmeyen sızılar barındırıyorum,vücudumu baştan aşağı dolaşan sızılar.

İçimde rengi değişmeyen morluklar,bir adamın yumruğuyla nakavt edilmiştim sanki,daha ilk müsabakada...

Ortalık kan revan ve fonda hicaz şarkılar.

Çocukluğuma kaçıyorum,kaçmaya çalışıyorum...

Yakalanıyorum,elimde bir kaç oyuncak.

Kemiklerimin üzerinden bando eşliğinde sanki tır sürüsü geçmiş. Duyuyorum bir çocuk söylüyor: Daha dün annemizin

Annem düşüyor aklıma. Hiç beklemediğinden midir nedir? Yüzünü düşürüyor tam karşımda.

Dudaklarımdan söküp attığım sigaranın filtresi,yapışırcasına tekrardan yerleşiyor dudağıma.

Yetenekliyim,dumanlarla kendimi resmediyorum boşluğa.

Yeteneksizim,kalbimi yerleştiremiyorum sol tarafıma.

İçerliyorum bu duruma. Kulak memesi gibi çekiştiriyorum aklımı. Haketti nede olsa bu cezayı...

Sonrasında hissetmiyorum hiç bir şey.

Sanırım ölüyorum,

Ve ben bu ölümü,türk filmlerinde ağlayarak izlemiştim...

Öldüm.

Ellerinde fotoğraf makineleri,gazeteciler bu anı ölümsüzleştiriyor.

O halde ölmedim.

Gerçi ne farkeder,

Ben cehennemi,penceresiz,sadece dört duvarla örülü hastahane odalarında gördüm...

Korkarak kapatıyorum gözlerimi...