Bunalım Şiiri - Gürkan Aykut

Fotoğraf önümde cansız bir sükut,
Ya ardındakiler,
Güzel olan sığar mı bir kareye,
Güzel olan andı, yağan kar,
Dökülen yağmur, ıslanan yuvası gözlerin
Ne varsa ne yok bir bakışa,
Bir gülüşe...

Bunalım,
Kaçıncı sancım bu benim,
Hangi geceden kalma bir nefret,
Bir kıskaç bedenim,
Kahrengi yük tenim,
Ait olduğu yere gidesim gelir de,
Gitmekte zor.

İnsanlık yaşasaydı keşke,
Ölseydi insan.
Cana kıydılar durmadan,
Habil'i Kabil'i yoldaş saydılar,
Kardeşti sokak ortasına düşen baş,
Bacıydı dünya azabında kaynayan gülüşler.

Ben bitik,
Yitik...
Bulmak istediğim de kendimi,
Yokum,
Sevgi sahte,
Samimiyet mecburiyetten karşımda sanki,
Bir inansam kendime,
İnsan olsam,
Sarılıp koşsam bir kediye köpeğe,
Issız köşemde,
Denizi seyredalsam,
Ölürken de öldüğüm gibi,
Tek kalsam...

Sevilsem ya kendim gibi.
Bilmem nasıldır?
Saçlarım seyrek mi görünür hala,
Göbeğim tulumba?
Hayallere sığar mıyım?
Süsler miyim sabah yakın rüyaları?

Zordur vesselam sualler,
Bilmekte mümkün değil,
Yaşamadan bilmez can,
Yaşatmadan da can çıkar.