Bunalım. Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Kan kokarken genizler
Ürküttü Tanrıyı
Kırçıl yaşamın
Avurtları çökük
İskelet çehreli
Boynu bükükleri.
Kaygılı bakışlarla
Süzdü evreni.
Kan gölünü andıran
Rüzgarın estiği o yerdeki
Buruşuk aç gözleri.
Acı iniltiler
Sınırsız küfürlerle
Dolu uğultuya
Kapadı kulaklarını
Duymak istemiyordu birşey
Pişmandı yarattığına dünyayı.
Boğazlarken kahkahalar
Gözyaşı selini,
Duyamadı fısıltı gibi
Gelen o acıda.
Günahın yıkanmışlığıyla
Kendisine isyan eden sesleri.