Bunalım Şiiri - Dinmez Er

Sömürgeci, kibirli Avrupa'nın tok tutsağıyım ben.
Sağır, dilsiz duvarlar, solmuş resimler arasında.
Çatlamış sabır taşıyla azat olmayı bekleyen.
Toprak olmuş sevgili canlar kaldılar hatıralarda.

Yağan kara bakıp sevinememek çocuklar gibi,
Kopacak fıtınanın talihsiz habercisi sanki,
Kasırgayla denk büyüyor içimdeki yalnızlık.
Sakin değil sığındığım güzel limanlar artık.

İsyan bayrağını çektiler gemimdeki tayfalar,
Birbiri ardına yıkılıyor üstüme azgın dalgalar.
Çelik bir bıçak gibi soğuk kuzey gecesi dışarıda,
Duru beyazı kirletmiş, çirkin siyah kargalar.

Başım üstünde güneşsiz bir gökyüzü, kasvetli,
Çınlıyor kulaklarımda fabrikaların işbaşı sirenleri,
Ekspreslerin geceyi parçalayıp geçen tiz çığlıkları.
Uykularımı bölen sinir bozucu tankların palet gıcırtıları.

Gerçekleşmemiş arzular, bozguna uğramış düşler,
Dansetmekte önümde, bana inat kolkola girmişler.
Avunurdum biraz olsun gelseydi, gece vardiyası.
Zaman donmuş adeta, geçmek bilmiyor saatler...

Yağmur bulutu olmuş, birikmiş yüz yıllık hasret.
Lanet olsun gurbete, gurbetçiliğe, binlerce lanet.
Ne yana baksam çarmıha gerilmiş zavallı İsa,
Asık suratlı kiliseler ve o ağır çanları çalmasa...

Eski, kırık bir oyuncakmış gibi kenarda unutulmak.
Un ufak olup, işsiz, isimsiz buralarda kaybolmak.
Saçı sakalına karışmış bir divane gibi yaşamak.
Yorgun savaşçı gibi toprağa düşmek istemiyorum.

Dinmez Er: Nürnberg 1978