Bulutlarla oynamak bitirmez bir aşkı

unuttun beni
bilmem ki hangi gül ezildi şimdi bir sokakta
hangi güz ağaçsız kaldı bir öğlesonrası
hangi yol varamadı menziline
nasıl oldu da ilk defa bu kadar büyük korktu ölüm
ve ben şair olduğumu anladım düğümlendiğimi sende
kapkara unuttum beyazlığını mutluluğun
yazılmamışlığın girdabında olmamak tek dileğim artık
sensizlik değil en acısı
anlatamıyorum galiba herşeyiyle tükenişini bir mevsim tablosunun
en acısı
seni istemeyi unutmak uğraşmaktan unutmakla
emin olduğum şehre kırıldığım bulutsuzluğuna
saklayabilirdi mutsuzluğumu ölüevi matlığına
hani gecenin kendi içne çekilmiş ihaneti gibi
haşır neşir hazırlanır ya sabah bekleyişsizliğine bir ayrılığın
çocukluğumu gizle ey ifadesizliği kahrımın
bulutlarla oynamak bitirmez bir aşkı
en çok natürmört bir tabloda maskara bir düş
adsız bir zevk çaresiz bırakır kaybetme korkusunu
sen korku değilsin
seni anlatamamak korku
ölümler bile kaçmadı gözümden
tek vargı bu
tamamlanmayacak hiçbir zaman
hep başka bir satırbaşına
atacak üzerine düşeni
tek yargı bu
sensizliğim
beni kendimsiz bırakan
yalnızlığımı böyle dipsiz
ipek teli kadar keskin yaratan
kendimden çok
şaşkınlığımı feda ettim ya haklılığına güzelliğinin
seni kıskandığım tek nokta bu olmalı

gerçek:
sen varsın
ben varım
ama biz yokuz
biz onlarız aslında
onlarsa çoktan göçmüşler
kendisizliklerinin ardından
sen ve ben ikileminde birleşemedik keder gözlüm
şimdi onlar olduk bizsiz
ayrılıklı birbirimizli onlar

bulutlara dantela işlemeyi unut sen haphayalli
arama yıldızların en parlağını
insan ne yapsa gözlerini göremez kendisizliğinin gözüyle
aynı noktaları paylaştık farklı sonsuzluklarımızla
iki taraflı birdik
tek taraflı iki
tanıdık yabancılaşma
çoklarımızı bitirdik
umulmadık çıkmazlarda
sonbahar fışkıran ellerinde avuçlarında
kuşların göğü bıraktığı bej bir saatte ağlamaktır mutluluk
gözyaşlarımla yıkaman hayallerini
doğuş anı gülüşünle içmendir acılarımı gözyaşlarımda