Biz çok yakışıyorduk birbirimize.
Sen bana, ben sana...
Saatler durmuştu, konuşmaya gerek yoktu.
Gözlerimde her şeyin cevabını gördün mü?
Sonra bir gün,
sesin bıçak gibi girdi içime.
Yere düştüm usulca.
O gün gökyüzü benden geçti.
Birkaç iz bıraktım bulutlara, o kadar.
Şimdi beklemiyorum artık.
Düşleri bozdum, yeniden katladım.
Bulutlar sana kalsın.
Gözlerin bir gökyüzü gibi dursun orada.
Bu, havada asılı bir veda.
Soğuk, kesik kesik, dönüşsüz.
Bulutları seyret şimdi,
her kıvrımında beni arar gibi.
Ama unutma,
ben gökyüzünden çoktan düştüm.
Kayıt Tarihi : 19.2.2025 22:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir ilişkinin zamanla nasıl parçalanıp, sonunda bir kayboluşa dönüştüğünü anlattım. Duygusal bir dönüşüm, arayış ve kabulleniş var.. Bir tür veda, ama bir yandan da geçmişin izlerinin gökyüzünde kayboluşunu anlattığım bir şiir.
Şiirin kalbi işte bu dizide..
Tıpkı koparılan her takvim yaprağı gibi.
Saygı ve Tebriklerimle..
Ne güzel bir benzetme… Zaman gibi, vedalar da usulca havada asılı kalır. İnceliğiniz için teşekkür ederim. Saygı ve selamlarımla.
TÜM YORUMLAR (2)