Bulunmaz Şiiri - Veysel Şimşek

Bu dünya başını almış yürümüş,
Herkesin gözünü para bürümüş,
İnsan olmak bu kadarmı zor imiş,
Ehli kamil doğru insan bulunmaz.

Başkasını değil kendini akla,
Anlasa dünyada kendisi kukla,
Tanrım bizi yalancı şerinden sakla,
Ehli kamil dürüst insan bulunmaz.

Dünya bazen acı bazende tatlı,
Koşma yalanlara dört ayak atlı,
İnsanlar acayip bin bir suratlı,
Ehli kamil doğru insan bulunmaz.

Ben herkesi kendim gibi sanarım,
Bilmeyerek bin bir dala konarım,
Aldanırsan işte buna yanarım,
Benim aradğım insan bulunmaz.

Anla her insandan olmaz can dostu,
Takarsan dallara yakarsın postu,
En yakın dostundan alırsın resti,
Sana yakın yâren emsal bulunmaz.

Size gelip yeyip içek misali,
Bize gelip konup göçek usuli,
Ters düşme çıkarına olur küsülü,
İnsanlığa uyar uysal bulunmaz.

Veysel der; Dostluğun sırrına vardım,
Yanar döner insanları çok yerde gördüm,
Ben önce değeri insana verdim,
Kıymetini bilse emsal bulunmaz.