Bülent Özcan Şiirleri - Şair Bülent Özcan

Ağıtı yaralı kuşlar konar alnıma
Beni bir sağucu mu sanırlar
Tünedikleri ömrün kâhinidir onlar
Dökerler kanatlarını rehin bir nehrin avlusuna
Gelir bana konuk olurlar

Gülü vurmuşlar Gül Sokağı’nda,
Uzanmış üç adım yatıyordu gül...

Bir adam usulca bir uçuruma,
“Sevi için” deyip atıyordu gül...

Aşk insana kanatlar verir
Yürek gideceği yeri bilir
Mutluluk keşfedilmeyi bekleyen bir ülkedir
Umutsuzluk o ülkede yitik bir şehir

Aşk insana kanatlar verir

Açtım penceremi
Tertemiz sevdalara
Açtım penceremi
Gül yüzlü sabahlara...
Biledim sevgimi
Kalleşliğe,

Okumadan atladığın sayfalar
Hayatının kırık notlarıdır
Anılar şimdi o yorgun sular
Bu şiirin kanayan rüzgârıdır...

Her ırmak kendi göğüne yaslanır

Ölüme meydan okurum,
Yasaklar beni bağlamaz.
Küllenmeyen yanan korum,
Yasaklar beni bağlamaz...

Yüreğim sarp bir uçurum,

Usul usul açıyorsun içimde
düş ırmağı bir göğü güzelliyorsun
bir ezgi düşürüyorsun mavi
kanatlanıp güzü elliyorsun

Usul usul açıyorsun içimde

Atlarını kim sürdü rüzgârın
Kim yazdı şiirini uğuldayan
Kavaklarını kim ıslıkladı
Kim söyledi türküsünü sızlayan

Yüreğini kundakladılar rüzgârın

Kederden kendime köprüler yapıyorum
Kıldan ince kılıçtan keskince köprüler
Her köprüden bir şiir okuyup geçiyorum
Yalnızlıktan üşüyor içimde kelimeler

Yüzünün denizinden atlaslar biçiyorum

Çocukluk mevsimi ne çabuk geçti,
Hayaller güzeldi, düşler güzeldi...
Annelerin yüzü daha güleçti,
Baharlar güzeldi, kışlar güzeldi...

Bulutlar üstüne ne düşler kurdum,