Bülent Özcan Şiirleri - Şair Bülent Özcan

Her insan kendi yalnızlığını yazar
Her insan kendi yalnızlığını oynar
Her insan bir yalnızlıktır
Her insan kendini yaşar...

9 Temmuz 1992, Gaziantep

Türkü türkü sevda ile
Bir amansız kavga ile
Yürek yürek damar damar
Yürü zulümün üstüne...

Ölüm de ne, tende yara

En olmaz şeyler
Olur
Zamanla...

Bakarsın dünya
Durur

Yitik bir sevdadır bu benimki
Acılarla kuşatılmış
Ta milattan bu yana
Henüz adı konmamış...

21 Ekim 1992, Gaziantep

Ey siz, peşkeş çekilmiş şu zamanın piçleri,
Ne çabuk unuttunuz sizden öncekileri! ..

17 Ekim 1991, Gaziantep

-Kemal Sunal'ın Anısına.

Yaşanmış bir çocukluktan
Seni çıkarsam ne kalır:
Yaşanmamış bir çocukluk,
Odundan bir adam kalır...

Hem dinsiz hem kılar namaz
İt oğlu it puşt yobaz
Kendi tilki el oğlu kaz
O kendini iyi bilir.

Yağ yakmaktır tek sanatı

Uyanır mazimde bir buruk sevgi,
Alıp eskilere götürür beni.
Hasret gemisinin sevda yelkeni,
Çile rıhtımında bekletir beni...

1990, Gaziantep

Ne sen konuşuyorsun,
Ne de ben.
Yine de anlıyoruz birbirimizi
Gözlerimizden.

'Hayvanlara bıraktık

Zamanların ötesinde bir zaman
düşleri zamana
zamanı şiire kuruyorum
Şiir sonsuz ey ozan
Yazamazsın! ..