Buldum Şiiri - Necip Fazıl Akkoç

döndüm gidenler geldiğinde
kaç dümensiz gemi buldum
aylardan bir şubat öldüğünde
dizgine us veren gemi buldum

susuz kalmış yağmurlarda
üşümek bilmez sözcükleri buldum
zor oldu aşağılık yokuşlarda
öz adımlarımı geri buldum

vakit zaman ayırmadı takvime
ömrü başımdan geçer buldum
bila itminan diye şu kavme
muhabbet ü muhatabı seçer buldum

tayy-i mekana niyet ettimse
sadr-ı mekana teni zapt buldum
süleyman değilim, ses etmez kimse
hane-i nahoşta acıyı tat buldum

aşıklar dilden nasip bulmaz a
dirayeti mebni sessiz lisanı buldum
ümidimden bizar değil ehl-i hamza
o mızrak inkisarında insanı buldum

soydum geceyi, murat istedim ondan
karışmış aklımı ayrı başta buldum
göğsüne değdim fecrin arasından
güneşi ilk öptüğüm yaşta buldum

sabah erken kalkar güne aşiyan
belki günü terk eden sabahı buldum
hatta yeniye yeniler taşıyan
doğmak bilmez ervahı buldum

deryada su arayan ahmaklara inat
bir damla yaşta ben elayı buldum
yoruldum ki oy! ararken kıt kanaat
teslim olmak denen kavgayı buldum

suçlamak yersiz, inanmak yurtsuz
beklerken bir müjde, duamı nankör buldum
bir oda düşün sessiz; erkeksiz, kızsız
görür gözü nimetlere kör buldum

barışmak neyle ve nasıl, söyle bu asiye
yoksa boynumda gizli askıyı buldum
sonra içten birkaç mırıldanayım diye
yaşamak denen yazgıyı buldum

zan o ya, ne çok bulmuşum sorma
avucumu açtığımda elimi bakiye buldum
yaslandım bir yetimin insandan yastığına
simyası sükut olan ölmez hazine buldum