Yol kenarında kendi halinde bir gül idim.
Bilmeyen yoktur.
Aşkımı bülbüle.
Geldi.
Geldi bir gün benim de bülbülüm.
En güzel kokularımı ona sundum.
En leziz tohumlarımla besledim.onu.
Yapraklarımla sardım,
Sardım.Onu bedenime.
O benim bülbülümdü.
Ben ise onun gülü.
Yılların özlemini gideriyorduk.
Birden düşürdü aşkım maskesini yere.
Başını eğerek öne;
Ben bir kargayım.
Kandırdım.
Kandırdım,seni bunca zaman boş yere.
Bülbülüm karga çıktı.
Bitti.
Bitti,geleceğe yönelik tüm umutlar.
Kabahat onda değil.Asla.
Her önüne geleni bülbül zanneden,
Ömrünü hemencecik ona vakfeden,
Gül de.
Umutlarım yine boşa çıktı.
Bülbülüm karga çıktı.
Kayıt Tarihi : 2.6.2009 18:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
benim kadar yaslımısın
bizim bahçedeki güle
el atıp ötme bülbül
ötme bülbül ötme
derdi derde katma bülbül
benim derdim bana yeter
bir dette sen katma bülbül
çok güzel anlatmışsınız sevgili dost
işin esası karga ile bülbülü ayırmaktır
fakat bunu hiç birimiz beceremiyoruz inadına
saygılarımla gerçek gül ve bülbül dilerim
TÜM YORUMLAR (1)