Bülbül Gül Meseli Şiiri - Uğur Kurt

bülbül gülü anlasaydı
konar mıydı hiç dalına
gül bülbülü dinleseydi
kıyar mıydı hiç canına

bülbülün tek arzusu
güle canan olmaktı
koynunda bir ömür boyu
güle canan kalmaktı

bülbül uzaktan uzağa
çok zaman serenat yaptı güle
gül nazıyla düşürdü tuzağa
hiç yerden umut verdi de bülbüle

baharın en güzel demleriydi
yer gök aşk mavisi aşk yeşiliydi
bülbül seviyordu aşk cengaveriydi
bir cesaret vardı gülün yanına

dedi ki gülüne
aşkın her geçen büyüyor kalbimde
nefes alamaz oldum hasretsin içimde
aklım fikrim sensin tek sen varsın dilimde
bak hazırım işte aşkına
al beni artık koynuna

gülün ömrü bir mevsimlikti
bahardan sonra solacaktı, bilirdi
eğer bülbülün kalbine saplayıp dikenimi
kanını akıtırsam yapraklarıma
bir mevsim daha yaşarım belki dedi
içindeki sese boyun eğdi

ve bülbüle
‘gel dedi dalıma….
Sebebi bensem bu aşk çığlıklarının
Devası bensem gönül yaranın
Bensem tek arzun yegâne umduğun
Gel gir koynuma, sevdan sevdamdır
Hasretin hasretim
Ben de vurgunum sana’

ne olduysa o an oldu
bülbül içinde sonsuz coşkuyla
Aşk çığlıkları ata ata
gülün dalına kondu
konar konmaz da gülün saklındaki hançeri
yani kör olası dikeni bülbülün kalbini buldu

bülbül kalbinde yangın
sesinde aşk-ı hüzün
güle yanaştığı o gün
ölüm sardı gül yerine

ne bülbül gülü anladı
ne gül bülbülü dinledi
alem buna sevda dedi
bir hoş mesel kaldı yarına