Bülbül Şiiri - Mehmet Cıngır

Bülbül gülün aşkından bir hal olmuş,
Yok o bağda senin aradığın gül,
Bahçede gül, bülbüle hayal olmuş!
Solmuş gülde bahar,baharda gül,
Sus artık sus, feryat etme ey bülbül!

Yazın bile yağar o bahçeye kar
Kırar o gülün dallarını rüzgâr
Geçti ilkbahar- yaz; mevsim sonbahar!
Açılır mı sandın sonbaharda gül,
Sus artık sus,feryat etme ey bülbül!

Neden ötersin o bağda her seher?
Döküldü bak tüylerin birer birer!
Vakit akşam… Sardı o bağı gölgeler…
Umutlanma,sana yâr olmaz o gül,
Sus artık sus,feryat etme ey bülbül!

Bu bir düştür ortasında gecenin
En aydınlık noktasında bahçenin
Duyamaz o gül feryadını senin
Kaf dağında açıyor şimdi o gül
Sus artık sus,feryat etme ey bülbül!

Yıllar yılı memnû bir hayal kurdun
Bu hayal içinde inledin durdun
Kimin gülü,ne aradın ne sordun?
Senin bahçenin gülü değil o gül
Sus artık sus,feryat etme ey bülbül!

Mecnun gibi bir çölün güneşinde
Koştun eski bir rüyanın peşinde
Yanardağ olsan onun ateşinde
Leyla kadar uzaktır sana o gül
Sus artık sus,feryat etme ey bülbül!

Issız bahçelerde o yanık sesin
Dağlar yüreğini duyan herkesin
Mahkûmsun sanki içinde kafesin
Artık yeter,çok ağladın,biraz gül!
Sus artık sus,feryat etme ey bülbül!