Bulanık Düşler Şiiri - Meral Vurgun

su akıp geçtin
içimin uçurumlarından
öfkenin kıyısında büyüttüğüm bir elma fidanı
umudun ırmaklarında uyuttuğum arzular
eli kanlı kahpelikler içinde bulduğum
güzel yosma
büyük aşk

ne desem, nasıl anlatsam bilmem ki
bulanık bir düştün sen
anımsayamadığım
andıkça bir daha
bir daha öldüğüm

insana göre midir hep gitmeler
anlatabilir mi yıllar yaşadıklarımızı
bilir mi hasrtetin şaha kalkan öfkesini
öz yurdunda yurtsuz kalmaların kahrını

herşeyin bir öyküsü vardır
gölgelerin de rengi
ölümün yok

savaşmaksa kontra bir edim
sana benzeyen ve senden olmayana karşı
bilinir mi ölümün en kahpesi
zulümden olanı yani
oysa daha çok ekmek ve gül için
yaşatmak uğruna yaşamak ister döğüşenler
döğüşürken düşenler
yarına uzanan gecenin sinsi karanlığını
keskin bir sancı ile kıran şafaklar gibi
iki parmak arası elinde yanan sigaranın
dumanı ben olsam diyen yalnız bir adam gibi

ooff... bir sigara içimlik bakamadığım yüzün
ve yüzünde bir ince çizgi hüzün
şimdi olsa diyorum bir kadeh şarabım
ve içsem acıyı... zehiri içsem

al götürsen beni en ıssız yerine steplerin
bir akça kavak gibi çak köklerimi toprağa
sonra bütün renklerin en yeşilini dallarıma taşısan
rüzgarın alaca tayı olsan, okşasan yapraklarımı
gör o zaman nasıl direnirim kara kışına zemherinin
ve Temmuz’un yakan sıcağına...