Meçhulünde yaşamın sürüklenip gideriz,
Doğanın zindanında zincirlenmiş esiriz.
Kalbimizdeki hüznü dostluklarla atarız,
Hepimiz prangaya vurulmuş mahkûmlarız.
Söyle bana kardeşim kalbindeki kederi,
Silebilirmisin hiç kara zalim kaderi.,
Alın yazısı deyip boyun büker kimileri,
Kalk neşelen gül artık densin doğa eseri.
Yaratan kara yamaz hiç bir kulun yazısın,
Senin benim herkesin anladığın anlarsın.
İnsanlar insanları yeter ki harcamasın,
Gözlerde ışıltılar gelin hiç kararmasın.
Nedir vermek isteyip doğaya vermediğin,
Kalbindeki acıyı nedendir gizlediğin.
Nedir bütün kalbinle hayattan beklediğin,
Sendemi benim gibi yaşantında gülmedin.
Sanma ki bu kadardır kalbimdeki feryatlar,
Anlatsam dinleyenler binlerce roman yazar.
İçimde özlem yüklü tüter kara dumanlar,
Dağıldı gitti artık içimde umut yaşar.
Kayıt Tarihi : 15.3.2007 20:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!