Bugüne yine seninle başladım

Bugüne bir şiirle başladım.
Sonu seninle biten !

Uyandım yine aynı saatte.
Biliyorsun. Ben, hep aynı saatte uyanırım.
”Hevesli aşıkların uyandığı saatte.”
Uyandım ve,
Yıkadım; elimi, yüzümü.
Yakaladım; sabahı ve seni.
Kaçırır mıyım, günün en güzel saatlerini.
Hemen geçtim kağıdın başına.
Sonra dedim ki;
Sen mi yanacaksın yoksa ben mi?
Sen mi kanacaksın yoksa ben mi?
Diyemedi bir şey.
Sessizce kaldı karşımda.
Oysa ben, çoktan başladım seni yazmaya.
Biraz yazdım, biraz da çizdim.
Bazen karaladım, çokça sildim.
Kağıt farkına bile varamadan,
Seninle kalemimi bitirdim.
Sonra ne mi oldu.
Hayallerimin, kalemimden uzun olduğunu anladım.
Düşlerimin, düşlerken sana düştüğünü,
Hislerimin, iç çekerken sende kaldığını, anladım.
Anladım sonra, çok geç olmadan.
Gündüzü yüzünde,
Güneşi gözünde,
Geceyi, sana varmadan anladım...

Neyse ki gün bitti.
Sen kaldın masamda.
Kalemin haberi yok.
Kağıt kendinde değil.

Bugüne yine seninle başladım.
Sonu şiirle biten !