Bugün Yazı Yok... Şiiri - Funda Gülseven

Uzunca zamandır şiirden ve yazıdan uzak düştüğümün farkındayım, o bilincin acısındayım... Büyümekte olan bir çocuk gibi hayata dört koldan saldırmaktayım, adım adım hayatta yol almaktayım... Hayat labirentinin içerisinden kaybola kaybola çıkma arayışındayım... Bu yüzden can dostum, sığınağım edebiyattan kopuştayım... Sanırım çocuksuluğum ve olgunluğum arasındaki ince çizgideyim yine... Korkarım ince çizgi üzerinde durabilme savaşındayım... Yada belki de kalemimi çokeşliliğe bürüyünce kendi kalemimin çoğullunda kayboluşta, belki de eksilişteyim... Yada belki de tam tersi kendimi çoğaltıştayım... Emin olduğum tek şey sorgulamaların sürüncemesindeyim... Her zamanki gibi...

Kimbilir belki bu bir yorgunluktur... Yada kimbilir belki de bir olgunluk yada olgunlaşma süreci... Olgunlaşma? Hani bir nevi hazım, hani bir nevi özümseme... Durup, durulup kendine dönme... Kendine yoğunlaşma, kendinle bütünleşme... Ben bugün kendime misafirim sanırım... Kendi satırlarıma yansıyorum...

Bugün yine yazı yok, çok istesem de yazamıyorum bir türlü... Peki bu ne? Bu sadece yansımam... Yoksa siz yazı olarak mı algılıyorsunuz? Eğer öyleyse yanılıyorsunuz... Sözlerle paylaşmak istediklerimi sözcüklere döküyorum sadece... Yada belki de bir nevi günlük niyetine kendimle yüzleşiyorum... Kendimden alıntı, kendimden çalıntı...

Sonbaharda nadasa bırakılır mı ruh bahçesine ektiğimiz, duyarlılıkla suladığımız, ilgi ve objektiflikle budadığımız yazı çiçeklerimizin toprağı? Güne açanlar misali yoğunlaştığımız gündem güneşlerine dönebilir miyiz sırtımızı? Sonbaharın o en yetim, o en çoğul, o en hüzünlü, o en umut dolu, o en yazdan kalma, o en kışa gebe sırtına yaslayabilir miyiz kendi içimizde birikme umutlarımızı?

Diyeceksiniz ki sonbahar bitiyor... Oysa bende yeni başlamıştı... Bu ne acele? Vuslatının ılıman huzuruna daha yeni ermişken niye hemen hasretin huzursuz kapısına dayandım?

Anladım... Farkettim... Benim bu halimin tek sebebi sonbaharı yaşayamamış olmak... Hata tümden küresel ısınmanın sanırım... Günahı ada sıcaklığının boynuna... Güneşle yağmur hiç dansetmedi ki bu yıl tenimde... Çisil çisil yağan sonbahar yağmuru hiç düşmedi ki benliğime... Ruhum hiç arınmadı ki... Sonbahar bitiminde sonbaharı ucundan, giderayak hissetme sebebim ise sadece sararan birkaç yapraktan dolayı...

Belki de yanılıyorum, belki de kalemime düşen bu hasat mevsimin sebebi kışa hazırlıktır... Kışta satır satır yağabilmek için düşünce bulutlarımı çoğaltıyorumdur belki de gizliden gizliye... Damla damla sözcük biriktiriyorumdur yazı hazneme belki... Yazın son dem güneş ışıklarını içime çekip kışta parlayacak güç yaratıyorumdur kendimde...

Yine belkilere düştü sözlerden türeme sözcüklerimin yüzü... Yine kendimi sorgulamanın acımasız hazzındayım... Kendimi eksiltip de yeniden çoğaltmanın derdindeyim... Hep dediğim gibi belki de bir Anka Kuşu misali kendimi yakıp küllerimden yeniden doğmanın bekleyişindeyim... Ben kendimi yakma çabasındayım... Yeniden doğma umudundayım...

Siz hala yazı mı bekliyorsunuz? Ya da bu bir yazı mı diyorsunuz? Dedim ya yanılıyorsunuz... Bu sonbaharı yaşayamamışlığın yetimliği... Bu nadasa bırakılan ruh kalemimin yansıması... Bu damla damla çoğalıp kışın yağabilme umudu... Bu Anka Kuşu’nun kendini yakışının acılı feryadı... Bu yeniden doğuşun umutlu, coşkulu bekleyişi... Bu yazı değil... Bugün yazı yok... Yine yok...