Bugün Dolma Kalem Ağladı

Bugün dolma kalem ağladı,
Beyaz kağıt üzerine,
Siyah gözyaşlarını döktü...
Hatların yol dizisinde,
Tüm ünsüzler koştu.

Onları ses ile yerlerine koydu,
Kalemin sahibi yazarın gözleridir;
Dudaklar hareket etti, ayrıldı,
Dil çıktı sahneye tercüme etti,
Ve... kulaklar bir "hikaye" dinledi.

Damarlarda dolaşan kanda,
Bir koşuşturma başladı,
Akım... beyne ulaştı;
Titreyen kalp metasori,
Titreyen ayaklar, soğuk eller,
Tüm vücut sanki bir deprem olmuş gibi titredi.

Kirpiklerin sık açılıp kapanması,
Bir yorum çeşmesinin vanası,
Özgürlüğüne bırakıldı.
Yanaklardan dökülen yaşlar...
Masanın üzerindeki bir mürekkep hokkasına.;

Hokka çok karışık,
İçeride bir renk cümbüşü...
Karanlık üstünlüğün sonunda,
Kendini kahraman ilan ederken,
Acımasız dalgalanma dibe battı ve durdu.

İçinde kızıl bir deniz oluştu...
Dolma kalem mürekkebe daldı,
Derin bir nefes aldı ve dışarı çıktı.
Ve... titrek bir inlemeyle,
Yazının başlığını yazdı...
"Yalnızlığa ÖLÜM denir!"