Buğulu Gözler Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Buğulu gözlerimden düşer bir hüzün,
Geceye savrulur eski dualar.
Adını sayıklayan rüzgâr gibi,
Sesin yankılanır boş sokaklarda.

Gittin…
Karanlık büyüdü, yollar sustu,
Zaman bile durdu içimde bir yerde.
Geceler uzadıkça içim üşüyor,
İçimden dökülüyor paramparça heceler.

Bir an dönsen…
Bir an gözlerin gözlerime değse,
Bahar olur mu içimde yeniden?
Yoksa bu şehir, bu yollar, bu sokaklar
Ömür boyu suskun mu kalacak?

Özledim…
Dizlerimde çökmüş pişmanlıklarla,
Adını mırıldanıyorum usulca.
Gelmiyorsun…
Ve ben her gece,
Buğulu gözlerle kayboluyorum.