Buğulu Gözler Şiiri - İbrahim Yılmaz

Buğulu gözler bana seni anlatırdı
Hiç konuşmana gerek yoktu
Derin hislerini
Hüzünlerini
Ne istediğini
Aşkta seni, beni
Her şeyini ben buğulu gözlerinden okurdum
Ve ben menekşe gözlerinde kendimi buldum.

Sessiz bir ağlayışın hüznü vardı buğulu gözlerde
Baktığım zaman mazimi unuturdum
Yaralı gönlümü avuturdum
Sanki cennetten bir bahçeydi buğulu gözler
İçinde huriler gezer
Hangi billur pınarın kaynağıdır kim bilir
Ben sessizce seni seyrederdim
Sen benimle susarak konuşurdun
Sen benim için aşkta huzurdun.

Buğulu gözler aşkta vefadır
Sızlayan kalbimde merhamettir
Menekşe gözler hicran acıma şifadır
Buğulu gözler içimde bir yaradır.

Şimdi çok uzaklarda kaldı buğulu gözler
Kim bilir kime bakar, kimi sever bilemem
Menekşe gözlere sitem edemem
Ama bir geçek var
Ben buğulu gözlerden başkasını sevemem.

Ağustos-2023