Buğulu Cam Şiiri - İbrahim Zileli

Derinlerden çok derinlerden ruhumu eze eze
Bir sevda iniyor yanaklarıma, buğulu gözlerimden
Öyle korkak öyle ürkek, usulca damlıyor ellerime
Yine aynı yerden sesleniyorum sana aynı pencereden
Beni rüzgarların efil efil estiği yerde bekle
Ellerim sevgili korkuyorum bu gece ellerimden
Yokluğun hançer olmuş saplanıyor bedenime
Ben…
Sevdanı böylesine söküp atamazken yüreğimden
Sen…
Kim bilir hangi sevdayı öylesine büyüttün yüreğinde

Karşımda buğulu bir cam, önümde hüzünlü bir gece
Yanmamış sigaramdan bir nefes daha çekerken
Yine aynı yerdeyim ben, yine aynı pencerede
Düşen kar mı sevgili yoksa yağmur mu göklerden
Bir ayaz, bir soğuk, bir fırtına saplandı yüreğime
Dudaklarımda arabesk bir ıslık senli günlerden
Yine aynı söylüyorum ben, yine aynı namede
Ben…
Bu kırık cama titrek ellerimle ismini hecelerken
Sen…
Kim bilir hangi kahramanını çiziyorsundur düşlerine