Buda Bana Mola Şiiri - Mustafa Yılmaz 35

deme, sus!
öyle özümledimki
tıpkı;
o,deli dalgaların dövdüğü kayalar gibi
dimdik durmayı.

ama;
bendeki ezberlenmiş bir tümcenin pozisyonu
yorgun,bitkin,kendini taşımaktan yılgın
sus,pus oluyorum bir köşede
dokunulunca dağılan biri
doğru,yanlış ne bileyim
çaresiz bir avın,kapanda verdiği çırpınış gibi

diyorum işte o yüzden
deme, sus!
bir kutsalı muhafaza benimki
yoksa kayaların yıllara inat dik duruşu nasıl olunur
asırlar onu yıllar beni
uysallaştırdı be, değil mi?

de sus!
o,deli dalgalar oldu, yorgan misali
kıyıda kavrulur,hatta yuvarlanır ufak parçalar
yine settir ama vakur.
çevreler bir yar bir ana gibi deryaları
verilen mola
susayınca nefes alır
deryaları kuşatan o kaya ve kara

bense!
unuttum dik durmayı,
size diyemem bir damla nutfe
susayan tutku tabi ki size
hiç olmasa kara ve kaya, olur muydu derya
çılgın dalgaların vurduğu işte oda baba
size vurgunum bisus da
iflas etti beyin
buda bana mola