Bu zamana dair.. Şiiri - Faik Sarıca

Gençlik bir su misali akıp gidiyor.
Bir günüm bir günümü tutmuyor artık.
Ne hayalim benziyor düne, ne de düşlerim.
Bugünüm dünümü tutmuyor artık.

Kanım deli akıyordu emanet bedende.
Duruldukça duruldu zaman geçtikçe.
Delikanlı çağımdan olgunluğa geçtikçe..
Bugünkü tadım dünkünü tutmuyor artık.

Yorgunluk bilmezdim, gezerdim gündüz gece.
Hayat gerçek değildi, sanki bir bilmece.
Çözdükçe çözerdim, hayallerde gezerdim.
Gezdiğim o yollar bugüne çıkmıyor artık.

Sanırdım ki hep yaşlılar ölecek.
Çocukluk, gençlik hiç bitmeyecek...
Oysa sayılı nefes, bir gün tükenecek..!
Bugünkü nefes dünkünü tutmuyor artık.

Çağın hastalığı olmuş artık kanser..
Besliyor kanseri; üzüntüler kederler..
Gıda desem, doğallıktan kaldımı ki eser?
Dünün ekmeğini aşını, bugünküler tutmuyor artık.

21.yüzyıldayız, kavuştuk aydınlık çağa..(?)
Bebekler dadıya, yaşlılarsa kapıya..
Dini vicdanlara, sofrayı da hayvanlara..
Dünküleri bugünkiler tutmuyor artık.

Dün, bugün tamam, yarın belki yok.
Zamansa yolcu, durmasına imkan yok..!
Faikte şaştı, gelenler mi fazla, gidenler mi çok..
Bugünkü hesap dünkünü tutmuyor artık.

Her geçen gün öncekini aratır oldu.
İnsanlık saklandı sanki, iyilikler de kayboldu.
Denize düşene yılanda bir tekme attı, o da boğuldu.
Dünkü dostluğu, bugünkü dostluk tutmuyor artık.