Bu Yolun Sonunu Bilen Kalmamış

Bir gün yolum düştü,
yaylaya çıktım,
Yayla yerinde de,çıkan kalmamış.
Türkmen dağlarından,
ovaya baktım.
Köyler yerinde de insan kalmamış.

Bir yıkık çardakla,
bir çoban buldum.
Yaylada otlayan sürü kalmamış.
Yanaştım çobana,
bir soru sordum.
Yaylamızda öten keklik kalmamış.

Bir ardıç altında,
oturdum kaldım.
Ağaçlar kesilmiş,gölge kalmamış.
Anam anlatırdı,
düşüne daldım.
Yayla düşü kuran insan kalmamış.

Kuyunun başında,
bir mola verdim.
Kurumuş kuyunun suyu kalmamış.
Benim yayla değil,
insandı derdim.
Bu yolun sonunu soran kalmamış