Bu yerler ölür Şiiri - Muharrem Akman

Bekleyip durur sandalye bırakıldığı yerde
Senelerdir bitmez gözcülük nöbeti
Gün altından alsa birisi
Bir sabah kahvaltısında,yemek masasında
Yada laf laflaflama sırasında başlasa görevi
Bu yerler ölür böylece
Son sakinleri göçerken ebediyete
Mızıkçılık edende olur ara sıra
Erkenden el sallarken hayata
Bir kalp yorgun düşer daha
Kaldırılır yoğun bakımlara,hastane odalarına
Anlam veremez belki onca çırpınışlara
Dününü kaybetmiş bugünü yaşamıyordu
Bir nefes bir beden le yaşayıp gidiyordu
Kendine ait dünyasında hastalığıyla oysa
Soluksuz kalır bu yerler ölür böylece
Bu bayırın sonu,merdiven başı
Bahçenin pirket duvarı, su kuyusu
Mavi gökyüzü,bol oksijen Sarmalamışken her yerlerini
Oysa uzun bir soluğa adamıştı kendini
Çekmişti kara elmasın kendine ait gizemi
Kah ecel olup gelişi, ceplere para olarak girişi
Köyüne kasabasına memleketine can verişi
Olmazsa olmazıydı gözlerindeki kömür sürmesi
Ciğerlerindeki toz,is,taş yarası nefessiz kalışı
Yüzbinlerden bir kaçı idiler bu mahallede
Ne varsa ellerinde yükleyip atın terkisine
Konmuşlardı ülkemin heryerinden bu yerlere
Nice umutlar biriktirmişlerdi duygularında
Kimbilir yakalanabilirdi belki, Sabır sabır biraz daha
Kaç kez uyandırdı vardıya srenleri
Kara tren ses,i işçi yurtlarındaki kalk emri
Başlamıştı kömürden kopardıkları ilk parçalarla
Bu yerin nefesi çocuklarla şenlenişi
Nice umutlarla, sevinçlerle, kaygılarla
Baca ağızlarına son bulan gidişlerle
Oradan yerin metrelerce derinliklerine
Kaç kez tanıklık etti bu patika yol
Kimi soğuk, kimi sıcak sularla arınan yorgıun bedenlere
Nefessiz kalmış şimdi bu yerler ölüyor
Bu minnacık yerde koca bir şehirde
Beraberinde getiriyor umut şehrini
Haneler kapanıyor, köyler mahalleler
Hepimiz bakıyoruz nedense
Cumhuriyetimizin ilk kurulan bu şehrine
Nefessiz kalıyor bak kömür işçileri ile birlikte

01 nisan 2015
Zonguldak