Bu yalnızlık kaç sen eder

Beklemek uçurumunda bir yuva yaptı sevdam. Ne olacağını, kendisini nelerin beklediğini düşleyen yavru bir yusufçuk. Kim için büyüyorum acep? Bir zamanlar sevi sözcükleri ile kutsanan, aşkın mı? Gitmelerime gelgitler ekleyip denizimi kurutan esrik sevgili mi?
Acılara and içen ürecimden, hayaller kurulan sevgiliyi hatırlamamak ne acı… İnsanoğlu nankör ve nankörlük çıkmazların kedisini aç ve susuz bırakan içsel bir eylemken seni sayfama ekledi ehli keyfim.
Ne kadar bekleyecektim, ne kadar beklemeliydim hiç bilmiyorum. Üç yıl, üç asır,üç dakika bile beklediğine değecek mi? İmkansız ve ruhu alınmış sorular canımı sıkıyordu. Sanki sorunlar yaratılmıştı da cevaplar henüz yaratılmamış hissi tanrısından yanıtlar bekliyor gibi.
Sorular kırk ayak gibi oğullaşışıyor ve çoğalıyordu beyninin ve yüreğinin tam ortasında.

“Bu yüreğim yok mu bu yüreğim…”. Nice oyunlar içre ruhunda derin yarıklar oluşturdu.
Hiçbir dudak öpmemişti, hiç bir nefes girmemişti, hiçbir göz bu kadar aşka ışık gelmemişti.
Günlerce, unutulduğum köşemdeki kılıfımdan sıyrılmalıydım... Tedirgin bekleyişlere dem vurmamalıydım. İnsanoğlunun hafızası kısa ve güvenilmezdi, hele sevgilisinin daha kısa ve kaçmayı özetler gibiydi. Kimse dokunmayacaktı, dokunamayacaktı yalınç umutlarına.Sustu.Nerde.Nerde giden? Bir anı olarak kalacaktı gidenin ardında, yokluğu hatırlatan bir anı... ''Gelmiş olsaydı sinek kaydı tıraşımı olup kapıdan karşılar kucaklar dakikalarca kalakalıdım.
Dudaklarım dudaklarını aradı. Süslendiğin tüm aynaları öptüm. İzi kaldı,ne zaman gelcen.Nefesini esirgemezdi benden, o her nefes verişinde ben de onunla inlerdim... ''ısıt beni, ısıt nefesinle... bak nemlendikçe liflerim senin ısınla, sana ne masallar anlatacağım''

“Bir şeyler yapmalı” diye düşüne düşüne deviriyordu günleri. Gün içre içli günler uzayıp gidiyordu.Ama ne yapacağım şeyi bulabiliyordum ne de acılarım hafifliyordu. Sırra kadem basmalarım baskı üstüne baskı yapıyordu.
En kuytu yusufçuk köşelere saklandım. Sıkı sıkı örttüm sensiz üstümü,kimseler görmesin herhangi bir aşk kervani beni alıp götürmesin Züleyha’ya.Sen yenisen geç aşk yolumdan,ruhumun Yusuf kuyusundan bir kova yürek suyu al…Benim yansısın suyun yüzüne gülümse bana..İşte ip atmana gerek o anda tırmanır gelirim enlerine.Ehli keyfime dönenceler ekledin.Paralellerim arasında aşk ve zemin farkı zindesine zimmetleniyor.Gidişinin çizgisi ekvatorunu çiziyor, sensiz hep aynı mevsimdeyim.
Hazan… Bin hezar hazan.. Gittiğim her yere yüreğin de geliyordu beraberinde. Barışsan bu yürekle künhüne mutlu ummanlar akacak ve senli dalgalanacaktım. 'Ahlarımı aç köpeklerin önüne atabilseydim,vaveylalarındaki gözyaşı güzelliğini yaşamayacaktım.
Gidiş mersiyende her beyit içinde öyküsel kavuşmalar zihaflıyor. Çözüm araması gereken ben miydim bu macerada bu mecrada bilmiyordum. İşte o günlerde düştü yüreğime, büyümenin sancısı... gelmene biraz daha yaklaşmak değil, bütün anlatacaklara hikayelerimin olmaması kaygısı...Ya da bu adam cidden sevdi,işte sevmek buduru özetliyordu yüreğim.

Benden gitmenin harlı fırınında pişmiş-özlemlerimizin sürüklediği 'kavurucu' vuslat beni hayranlık derecesinde yazmada büyüttü.Yazılarımda büyüdüm sende.Olanaksızlıklarımızın en tanınmış anmalarında beni anmanı bekliyorum.
Ayrılıklarımızın-aykırılıklarımızın-uyu(M) suzluklarımızın soyundan bir gelme huyu akar,hu der ney eşliğinde senli sözcelerimin senfonik kalıntısında. Ve hey giden 'paganinin'-çığlıklamalarını dinle... Çığlıklarımı dinle...Dinle rücü etsin sevgin,vicdanın,benden ve bedenimden öylesine gitmen
Bırak! ! acı yaşanacak-sa yaşansın... bırak sevda yanacaksa yansın.Bırak beni asıl beni.
Bütün mevsimlerin çeşnisinden,bütün iklimlerin her anından, bütün dünyaların her zerresinden renkleri cıvıltıları içinde,birbirine kan-etlenmiş tenlerimizin yeniden alışması alıştırmasındayım.
Sonra da yatıp uyuyorum, ayrılıklardan kaçılmıyor ki senli bir maceranın meçhul mecrasında senden gidemedim
Mışıl-mışıl uyu sen orda uzaklarda, şarkılar seni sölesin,şiirlerim seni yazsın.Benimde bir sen uyusun.Sen alışkınsın.Alışmışındır.Sen uyu orda.Fazla da uyuma. Bir gün uykundan beni göreceksin mutlaka.
Mışıl-mışıl uyu BEBİŞİM! ! ! !
Sen alışkınsın
Alışmışındır.Bensizliğin yorganını iyi ört.Savaş yıldızlarla,geceyi kapat gözlerinde.Karanlıkta dolaşan bir beni düşle..Zorlu bir savaş arasında zor karardı.Hiçlere kafiyelenmek.Artık redifleri silmek gitme adlı gazelde beni anımsa.
Zor olan buydu belki. Savaş hile hurda demekti. Göze göz, dişe diş, cana candı. Büyük oynayan büyük kazanacağı gibi, büyük de kaybedecekti. “Ya hep ya da hiç” dedirtecek cinstendi. Azla yetinmeyi düşünmüyordum
Gözü karayım, bütün karalarımı aldım,her parmak ucumda,der dudak ucumda bir hazırlanış.Sensizliğin meydanındayım.Kimseler seni benden alamaz diyorum.Atomların yok edemez, kılıçların batmaz,kurşun geçirmez öçlerini de vurarak, vuruşarak,sevişerek sana savaşıyorum.
Kaybedecek senden kıymetli neyim var ki. Yeter sevda cephemde ya giden ya da gelen olarak gel. Zaferim ölümüne de olsa onun gözlerinin içine bakarak seni yeniden kazanmaktı
Dedim ya “ya hep ya hiçlere sözlenmekti.

Bu yalnızlık seni sen eder. Bu yalnızlık kaç sen eder.Dedim ya.
Sen; içime aktın...Yüreğimde bir SEVİ dölledin benler büyüdü ve doğurdun sevdayı.
Ben; aldım rahmine kabullenişi ve bağlanışı ve besledim senli her hali.. Ben-ile sendeki BEN senle sendeki ben birlikte BİZ; gönül kucağında hoş olanı bulduk ve ben ordayım …
Senliyim. Dedim ya… Mışıl-mışıl uyu sen orda uzaklarda, şarkılar seni sölesin,şiirlerim seni yazsın.Benimde bir sen uyusun.Sen alışkınsın.Alışmışındır.Sen uyu orda.Fazla da uyuma. Bir gün uykundan beni göreceksin mutlaka