Bu Son Olsun Şiiri - İbrahim Ateş

Bir hintli misali
teksas sokaklarını adımlıyorum
kumaşım ne ki benim
kâbus oluyor dogmalarım insanların ağzında
kendimi hiç ediyorum

Anlaşmışlar arasında anlaşılmayı beklemek
ve korkmadan yaşamak hiç hesap vermeden
suçluysam namluyu dayasınlar alnıma
düşürmesinler adımı dillerinden
razıyım olacaklara

Bir afrikalının yüzündeki tebessümü düşünün
bir tek dişlerinin beyazına bulaşacak lekeden
ne diye korksun ki kalbim
adım gibi eminim biliyorlar suçsuzum
varsın gebersinler kibirden

Ben var olan yegane hakikata dayadım sırtımı
devlet güvencesi ne eder ki yanında
kim çıkıp söndürebilir ışığımı
ümitle beklerim girmeyi sancağın altına
haksızlığa uğramışlığım son olsun