Bu Son Şiiri - Aydın Gürz

Ateşlere atılmış bir sevdanın,
Alevler içinde ki çığlığını yazıyorum sana…
Bir feryattır ismini boş sokaklarda bağırmak.
İsyanın kendisidir gözlerini dolunayda aramak.
Buz tutarken taştan, betondan kalbin;
Bir kum tanesini avucunda tutmaktır seni sevmek.
Dünyayı yerinden oynatmaktır sanki.
Seni; dört duvar arasında seni bulmak.
Dağları düze indirmek belki yerinden kaldırmak.
Sen ki yıldızlara eş, gönlüme ışık saçan güneş.
Ateşler içinde susuz yamaktır seni sevmek.
İçimden geldi resmini bir kibrit çalıp yakmak.
Resmin yandıkça içten içe sana yeniden akmak.
Sonbahar çoktan geçti güzel gözlü dilber.
Açıldı tüm çiçekler sema ya bakarak.
Sen gelmedin gözlerim yolunda kaldı ağlayarak.
Ne zor şeymiş meğer seni sende bulmak.
Benimsin biliyorum sen farkında olmasan da.
Hasret kokan bende ki hayalin başkasının olmayacak.
Sensiz geçen günlerim karakış gibi.
Yaza çevirmem için gerekiyor ölmek.
Ne yapalım kaderimiz böyle çizilmiş.
Haram olmuş bize yalan olsa da gülmek.
Bu son meçhullere gidişim.
Belki de bu garip hiç dönmeyecek.
Seni bu cansız resminde son sevişim.
Bir daha bu aşık seni görmeyecek.
Bu son kahır hayata, bu son sitem dünyaya
Bu son feryat dağlara, bu son veda zalim sana.
Mutlu günlerim sensiz gelmeyecek.
Kara bahtım aynalar da,
Bir daha bana gülmeyecek.

Aydın GÜRZ