Bu Şehri Avcumun İçi Gibi Bilirim

bu şehri
avcumun içi gibi bilirim

aynı çatı altında
beş kardeş benzemez birbirine

köşeyi dönenler
kendilerini bırakır geride

gece konduların ihtişamı
yüksek ökçeli
ayakkabıların gürültüsünde susar
takunyaların tıkırtısında
çoğalır hamam böcekleri

bu şehri
avcumun içi gibi bilirim

çiçekten düştükçe yaprak
ağlar gövdesinin çıplaklığına
uzanır elleri mavi bildiği gökyüzüne
geceyle aynı ranzada yatar

bu şehri
avcumun içi gibi bilirim

inanmam
yeşilden başka bir renge
bilirim ki
bir o ölüp ölüp yeniden dirilir

bu şehri
avcumun içi gibi bilirim

her pazar günü
bohça açar şalvarlı kadınlar
dört köşeli bez parçası içinde
umudu pazarlar

sesine gelir toy çocuklar
arnavut kaldırımlarında
karın tokluğuna gezerler
bilmezler ilk adımın yabancılığını
peşlerine takarlar üvey yalnızlıklarını
nerde sabah orda akşam mendil açarlar

bu şehri
avcumun içi gibi bilirim

bir kapıdan içeri giren
kapar bütün kapıları
bekle ki
güneş girsin pencerenden

bir serçenin üşümesi
titretir yüreğimi
tanımam başka mavinin çocuğunu
o da benim gibi
üstüne çeker mumun alevini
vurulduğunda ölmez
öldüğünde vurulur

bu şehri
avcumun içi gibi bilirim

ne kadar aşinaysan karşındakine
o kadar bilmezsin kendini
herkesi kendinden sayarsın
bir kişi eksilir oysa kendiliğinden
sen hep fazladan yaşarsın
biri gittiğinde
gözyaşı dökme lüksün yok
o geldiğinde sen çoktan gitmişsindir

bu şehri
avcumun içi gibi bilirim

sormayın bana
yedi tepenin ardındakini
bu şehrin kapısından çoktan çıktım
her gün başka şehirler de yatar kalkarım
o yüzden herkes bir avuç toprağım benim

bilmem
aynı koğuşta yatanların uyku kavgalarını
ve tanımam yüzüme vuran her feneri
sokak lambalarında yıldız gibi kayarım

bu şehri
avcumun içi gibi bilirim

benden başkası sövemez bu şehre
beynime çivi çaksanız
konuşmam duvarlar gibi