Bu Şehirde Bana Benziyor Şiiri - Gül Özlem

Bu küskün şehrin üşüyen umutlarından
Çekip çıkarsam buz tutmuş anıları
Sarıp sarmalasam sonra, güz düşlerine
Gülüşlerini katsam katıksız gülüşlerime

Tutsam ellerinden ertelenmiş sevinçlerin
Geç kalan mutluluk göz kırpsaydı banada
Hiç bitmeden, uzansaydı sonsuza
Yalan olmasaydı bana gelişlerin

Oysa her köşe başında bir sessizlik var
Gece pusu kurmuş yalnız evlere
Kuytuya çekilmiş yorgun insanlar
Kimi isyankar,kimi gizli gizli ağlar

Hüzün yağar geceleri kimsesiz caddelere
Huzur aranır uykusuz viran gecelere
Sevdalar var yıkık düşlerin altında kalan
Sevgililer var kavuşamayan

Yok oluşunu sindiriyorum kederime
Kavuşmak zorlaşıyor gün geçtikçe
Sokaklar karanlık boş ve ıssız
Sokaklar terkedilmiş kaderine

Evlerde ışıklar bir bir sönüyor
Karanlığa gömülüyor sessizce
Ve anlıyorum ki!
Bu şehirde bana benziyor gittikçe