Bu şehir hâlâ sen kokuyor.
Rüzgâr nereden esse, sana değiyor gibi.
Bir banka otursam, sanki yeni kalkmışsın yanımdan. Ne zaman bir cümle kursam içimden,
yarısında senin sesin çalınıyor kulağıma.
Sokaklar değişmiş, kaldırımlar başka döşenmiş ama sende kalan yönümü hâlâ bulamıyorum. Kendime rastlamadığım her yerde seni görür oldum. Yokuşlara benzettim kendimi;
çıkarken içim yoruluyor, inerken sende kalıyorum.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta