Bu Şehir Ayaz Şiiri - Eyüp Beyhan

Bu şehirde yağmur poyraza yoldaştır,
Geceleri sert, sabahları ayaz mı ayaz.
Rüzgâr paslı panjurlara çarpar,
Kaldırımlar boz,
Adımlar iz bırakır; bastığın her yer toz.

Bu şehrin sokakları çoktur,
Herkes bir yere yetişir
Ama kimse vardığı yerde değildir.
Yüzler tanıdık ama bakışlar yabancı,
Herkes bir yerden kaçmış, yüzlerde acı.

Gökyüzü alçaktır burada,
Düşünce başını çarpar.
Binalar susmayı öğretir,
Meydanlar beklemeyi.
Kar örtmez bu şehirde,
Ortaya çıkarır
İnsanın kendine sakladığını.

Hatıralarım bu sokak aralarında durur,
Yarı donmuş,
Yarı uyanık.
Sokak ortasında, mazide bir çocuk;
Gülüşü biraz kırık,
Sigara dumanı kadar geçici.
Ne sevdiğini söyler
Ne gittiğini inkâr eder.
Ben ona bakarken
Şehir arkamdan sessizce kapanır.

Bu şehirde kalmak
Bir alışkanlık değil,
Bir tercihtir.
Yürümek,
Kendi gölgesine karşı yürümektir.

Ve yine de,
Bütün bunlara rağmen,
Bu şehir,
İnsanın kendinden başka bir şey uğruna
Terk edebileceği
En ağır yerdir.

(E.B/2025)