Bu Şehir Şiiri - İbrahim Zileli

Ey kuşlar!
İçimde bir bir ölüyor top koşturan çocuklar
Hüzne çalıyor artık bu şehrin rengi
Hatıralar saklıyor koynunda sokaklar
Üşüyorum, akşam olunca buz tutuyor yalnızlığım
Hele o son vapur çığlık çığlığa geçiyor üzerimden
Uzaklaştıkça düşüyorum bir dervişin gözlerinden
Gitmeliyim diyorum gitmeliyim bu şehirden
Ey kuşlar!
Hani en çok yağmurunu beklerdim ya bu şehrin
Yine öylesine yürüdüm yağmurlar altında
Tıpkı eskisi gibi şemsiyemi kaptırdım çocuklara
Sek sek oynadım, biriken sulardan atladım
Toprağını kokladım, çamurdan oyuncaklar yaptım
Ellerimi açıp diktim gözlerimi semaya
Meğer yağmurda sevdadanmış, titreyince anladım
Ey kuşlar!
Hani en çok kalabalığına kızardım ya bu şehrin
İş çıkışı nasılda koşardım, yetişmek için bindiği vapura
Kıl payı kaçardı da söylenir dururdum sokak sanatçılarına
Neden toplanırdı ki o kalabalık, bir türlü anlamazdım
Yine öylesine koştum, tökezledim, düştüm kuytulara
Döndüm o çok kızdığım kalabalığa, dinleyince anladım
Meğer şarkılar söylüyorlarmış ayrılığımıza

Ey kuşlar!
Hani en çok sevdasını severdim ya bu şehrin
Dün en fiyakalısından giyindim yine
Çiçekçi Necla’ya uğradım en kırmızısını seçtim gülün
En tazesini aldım simidin, en sevdiği köşe oturdum
En sevdiği şarkıyı çalsın diye bahşiş verdim
Bekledim bekledim son vapurun ıslığıyla irkildim
Dün en fiyakalısından tutundum yalnızlığa
Ey kuşlar!
Bırakıp gitsem bu şehri kızar mısınız bana?
Sabaha karşı, henüz balıkçılar açılmadan umuda
Ezanlar uyandırmadan insanlığı, kirlenmeden sevdam
Geçmeden kokusu ellerimden, bakışları göçmeden içimden
Yağmurlar yağmadan, henüz sönmeden yangınlar
Daha fazla ölmeden çocuklar
Gitmeliyim diyorum gitmeliyim bu şehirden