Bu Sabah Yine Doğdu Güneş

Bu sabah yine doğdu güneş, karanlığın ardından,
Bir bebeğin aydınlığa kavuştuğu o ilk an gibi.
Kuşlar, karıncalar, böcekler, insanlar, sessizliği bozdular,
Esen rüzgâr, yağmurun ardından, tıpkı dün gibi.

Uyandım seher vaktinde, durgun ve yorgun,
Farklı bir güne merhaba der gibi, ama yine solgun.
Ne bir fark gördüm, ne mutluluk, ne huzur,
Her şey aynıydı, yine buruk, tıpkı dün gibi.

Bir zamanlar mektuplara dökülürdü gönülden sözler,
Süzülürdü yanaklardan yaşlar, yazan kalemin izleri gibi.
Paylaşılırdı duygular, Ana, Baba, Zevce, Evlat,
Kardeş, yakın akraba, dostlarla sıcacık.

Ama Anne, Baba yüreği bekler işte,
Bir selam, bir haber, biraz muhabbet.
Gelmeyince bir söz, titrer yürekleri,
Kafeste ötüşen saka kuşu gibi.

Yazılmıyor artık bir satır mektup, önce beyaz,
Sonra yavaş yavaş kirlenen kara tahta gibi.
Yürek burkan ağlayışlarımda,
Damla damla yanağımdan süzülen yaş gibi.

Bir heves, bir gurur, bir muhabbetle koşardı insanlar,
Şimdi ise her şey yabancı, uzak, soğuk.
Herkes birbirinden kopmuş, ne selam var ne de muhabbet,
Tıpkı bir el gibi, soğuk ve uzak.

İhsan Yüksel
18.09.2011